Hayatı ve kendimi olduğu gibi görmeye ve bütün yönleriyle kabul etmeye başladığımdan beri çok daha iyiyim!
Derdimle,tasamla,umudumla,umutsuzluğumla,çocukluğumla,olgunluğumla,melankolimle,kahkahamla,gözyaşımla kabul ediyorum kendimi.Bunların hepsinin bütününün ben olduğunu biliyorum.Canım sıkıldığı zaman o sıkıntıyı sonuna kadar hissetmeye ve anlamaya çalışıyorum.Canımı sıkan ne?!Eğer anlayabilirsem,hayatın bana ne demek istediğini de anlarım diye düşünüyorum.Ve yeteri kadar iyi anlarsam o can sıkıcı duruma belki de bir daha düşmeyebilirim.Aynı şekilde keyif aldığım beni mutlu eden,gülümseten şeyleri de anlamaya gayret ediyorum.Anlarsam bu,o anları çoğaltabilirim demek oluyor.Son 1,5 senede yaşadığımız şu süreç bana en çok duygularımı önemsemeyi öğretti.Hayatta gitmem gereken yolu seçmem gereken yönü onlar sayesinde nasıl bulabileceğimi daha iyi anladım.En büyük yol göstericinin insanın kendisi olduğunu keşfetmek gerçekten bana tuhaf bir güç ve duruş veriyor.Daha önceki yazılarımdan birinde yazmıştım.Duyguları geçiştirmek işe yaramıyor.Hiçbir duygu sonuna kadar yaşanmadan bitmiyor çünkü.Evet bazen hüzünlü hissedip hüzünlü bir söz paylaşabilirim.Hüzün de hayatın bir parçası ve fakat bu sürekli hüzünlü hissettiğim anlamına gelmiyor.Peki siz ne hissediyorsunuz?!Hayat size hangi yolu işaret ediyor?!Bütün bunların farkında mısınız?!
